Polka pojawiła się w XIX wieku a swoją świetność zapoczątkowała w Paryżu po Rewolucji Francuskiej gdy zaczęto budować wielkie hale taneczne, w których każdy bez względu na pochodzenie i stopień zamożności, każdy mógł tańczyć z kim chciał i bawić się do woli.
O ile walc kształtował się przez wieki - polka po prostu "wpadła" na arenę taneczną. Była prosta, chłopska i nieograniczona regułami.
Dzięki polce i walcowi w ówczesnych czasach taniec przestał być odbiciem sztywnych, dworskich manier. Po raz pierwszy można było swobodnie dobierać partnerów do tańca, rozpoczynać i kończyć taniec w dowolnie wybranej chwili. Taniec wreszcie stał się źródłem radości. Po wejściu na arenę taneczną walca i polki, tańce zbiorowe przestały być popularne, tańczyli je jeszcze ludzie starsi ale młodzież nie chciała o nich słyszeć.
Polka posiada prosty rytm i nieskomplikowane kroki co jest niezbędne do tego by pokochały ją masy.
Jeśli chodzi o pochodzenie polki to różni historycy tańca przypisywali jej powstanie różnym okolicznościom, każdy wiązał polkę z jakimś tańcem znanym wcześniej w swoim kraju. Jedną z wersji było nawet, że polka pochodzi od krakowiaka.
Różnie opisywano okoliczności inspiracji autorów polki - przeważnie autor inspirował się wiejską dziewczyną, która podśpiewując tańczyła.
Większość piszących o tym tańcu była jednak zdania, że polka powstała w Czechach i jest tańcem czeskim a jej nazwa pochodzi od słowa "pulka" - połowa bądź od słowa "Polka".
Istnieją różne odmiany polki.
Najbardziej u nas popularna polka czeska jest tańcem szybkim, wesołym i skocznym. Mimo, że polka nie jest tańcem nowoczesnym to znalazła swoje miejsce w programie nauczania tańca towarzyskiego.