Jive
Metrum: 4/4Tempo turniejowe: 42-44 takty na minutę
Do świata tanecznego pierwsze wieści o muzyce jazzowej dotarły w roku 1917. W celu odróżnienia tańców nowoczesnych od dawnych nazywano je tańcami jazzowymi. Nowy rodzaj tanecznej muzyki jazzowej pod nazwą swing pojawił się w Europie w roku 1937, dotarł wtedy również do Polski, a jego bezpośrednim następcą był jitterburg. Jive to nowa wersja jitterburga, która pojawiła się w 1940 roku. Jest to typowy taniec jazzowy, z którego z kolei wywodzi się między innymi boogie woogie.
Jive można tańczyć na trzy sposoby: w tempie wolnym (triple beat), w tempie średnim (double beat) oraz w tempie szybkim (single beat). Wybór jednego z nich uzależniony jest zarówno od tempa konkretnego utworu tanecznego jak również stopnia zaawansowania tancerzy.
Postawa naturalnie wyprostowana, głowy uniesione wysoko, ciężar ciała umiejscowiony jest na całych stopach. Tancerz i tancerka ustawiają się naprzeciw siebie, tancerz obejmuje tancerkę prawym ramieniem i umieszcza swą dłoń w okolicach lewej łopatki partnerki. Pozostałe ręce połączone, umiejscowione nieco niżej niż w pozostałych tańcach.
Jitterbug został przywieziony do Europy w latach 40. przez amerykańskich żołnierzy. Kiedy pojawił się w londyńskich lokalach, wywołał euforię, ale także przerażenie. Znani ze swego pragmatyzmu Anglicy zmodyfikowali jitterbug pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się jive.
W latach 70. został uznany za taniec turniejowy.
Współczesny jive zawiera elementy jitterbug'a, swingu i rock'n'roll'a. Od tancerzy wymaga świetnej kondycji i sprawności, muszą pokazać zarówno elementy swingowe, oparte na podskokach, a także tzw. kicks & flicks. Chociaż jest tańcem wyczerpującym, w turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca muszą walczyć ze zmęczeniem.
Jive w wykonaniu Stefano Di Filippo & Anny Melnikovej >>>
Jive w wykonaniu Mistrzów Świata Latin Par Zawodowych - Michała Malitowskiego & Joanny Leunis (Polska) >>>